ΟΙ ΠΑΝΑΓΙΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΜΑΣ

      Με  το ξεριζωμό του 1922 οι πρόγονοί μας μετέφεραν στη νέα πατρίδα όλα τα ιερά κειμήλια και τις εικόνες των εκκλησιών τους.Αυτό αποτελεί δείγμα της βαθιάς πίστης τους και αγάπης προς τα θεία.  Θεωρούσαν μεγάλη ιεροσυλία να τα εγκαταλείψουν, γιατι δεν ήθελαν να βεβηλωθούν από τους Τούρκους, αλλά και γιατί επιθυμούσαν να τα έχουν συνοδοιπόρους στη νέα τους πατρίδα .
   Ηταν το πολυτιμότερο φορτίο τους!!

                         ΠΑΝΑΓΙΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΤΗΣ Ν.ΜΗΧΑΝΙΩΝΑΣ

  Γνωστή σε όλους η Παναγία Φανερωμένη η Μηχανιώτισσα ,η θαυματουργή ,η οποία βρίσκεται στον ομώνυμο ναό. Λιτή,καχεκτική,με πρόσωπο οβάλ σκουρόχρωμο,με ελαφρύ μειδιαμα, αποπνέει πόνο και γαλήνη ταυτόχρονα.Τυλιγμένη με κιτρινοκαφετί ύφασμα.,κρατά τον Υιό της  με το αριστερό της χέρι ,ενώ η δεξιά της παλάμη μένει ανοιχτή σα να ικετεύει. Ο Χριστός στην αγκαλιά της έχει αυστηρή μορφή με χαρακτηριστικά προσώπου που παραπέμπουν σε μεγαλύτερη απο την παιδική ηλικία.Φοράει εξωτερικά πορτοκαλί ένδυμα που καλύπτει την αριστερή πλευρά,ενώ εσωτερικά σκούρο καφετί που σβήνει σε χρυσές πτυχώσεις και καλύπτει τη δεξιά πλευρά.Θεωρείται έργο του Ευαγγελιστή Λουκά και υπάρχει ακόμη μια ολόιδια ,αλλα σε μικρότερο μέγεθος που φυλάσσεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο .Και οι δύο λέγονταν Φανερωμένες, γιατί ''φανερώθηκαν''εκ της θαλάσσης την περίοδο της Εικονομαχίας στην Κυζικινή Χερσόνησο.

Παναγία Φανερωμενη επικαλυμμενη με ασήμι

Οπως αναφέρει ο Ευαγγ. Μπόγκας στο βιβλίο του ''Η Μηχανιώνα της Κυζίκου'',η εικόνα σήμερα φέρει 18-20 οκάδες ασήμι και δε  δέχεται άλλο πρόσθετο ασημικό,ούτε νέο χρωμάτισμα πιάνει. Σύμφωνα με μαρτυρία του καπετάν γέρο Τσολάκη, το 1954 ''όταν θελησ να τη βαψ να, είδαν ότι δεν έπιανε η μπογιά''. Ο κόσμος τότε το ερμήνευσε αυτό ως σημάδι και δείγμα σεμνότητας της Παναγίας.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΗΛΙΟΚΑΛΛΗ Η ΕΠΙΒΑΤΙΝΗ

Αγνωστη στους περισσότερους ίσως, παραμένει η Παναγία η Ηλιόκαλλη που βρίσκεται στο Ναό της Οσίας Παρασκευής στους Ν.Επιβάτες. Μεταφέρθηκε και αυτή το 1922 από τους Επιβατιανούς της Ανατολικής Θράκης.

Επιβατών ωσεί κλέος και προσφύγων το καύχημα,την Θαυματουργό Σου  εικόνα Ηλιόκαλλη

Δέσποινα αξίως γαρ τιμήσωμεν αεί και ύμνοις προσβοήσωμεν αυτη,

εν κινδύνοις διατήρησον ασινείς τους πίστει εκβοώντας Σοι...

[ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΗΛΙΟΚΑΛΛΗΣ)

Το κάλλος της εκστασιάζει τους πιστούς.Εκπέμπει φως ιλαρόν,παρά το σκουρόχρωμο του προσώπου της  .Φερει κατακόκκινο ένδυμα με έντονες πτυχώσεις και πλαισιώνεται με περίτεχνο φωτοστέφανο.Ο μικρός Χριστός,επισης στεφανωμένος, βρίσκεται στην αριστερή αγκάλη της μητέρας του. Φοράει εξωτερικά χρυσαφί ένδυμα που σκεπάζει την αριστερή πλευρά , ενώ εσωτερικά ανοιχτό πράσινο ένδυμα που σκεπάζει τη δεξιά του πλευρά. Η δεξιά παλάμη της Παναγίας ανοιχτή( και εδώ) σε στάση ικετευτική. Η εικόνα πλαισιώνεται δεξιά και αριστερά από τις μορφές δύο αγγέλων.  Χαρακτηριστικό είναι το ράγισμα που διαπερνά τη δεξιά πλευρά  της Ηλιόκαλλης ,με τις όποιες συμβολικές διαστάσεις μπορούμε να  αποδώσουμε σ αυτό. Βασανισμένη,πονεμένη,με ραγισμένη την καρδιά ,πήρε και Αυτή, όπως τόσες άλλες Παναγίες το δρόμο του ξεριζωμού.

Ο δημιουργός της παραμένει μεχρι τώρα άγνωστος. Το μόνο που έχει σωθεί απο προφορικές μαρτυρίες είναι ότι  ξεβράστηκε στη θάλασσα της Προποντίδας ,στους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης . Ήδη τον 17ο αι  είχε δοθεί για συντήρηση.  Δεν αποκλείεται  λοιπόν, να είναι και αυτή μία απο τις πολλές εικόνες που ο ευσεβής λαός τις έριξε στη θάλασσα για να μην γίνουν  θύματα της Εικονομαχίας και του καταστροφικού μένους των εικονομάχων.

  Το θαυμαστό της εικόνας αυτής είναι το εξής:  ενώ το όνομά της βρίσκεται σε κεντρικό σημείο γραμμένο, κανένας δεν το είχε προσέξει μέχρι το 2001. Μέχρι τότε, την αποκαλούσαν   Παναγία Μυρτιδιώτισσα  -  λειτουργούσαν κιόλας στη χάρη Της κάθε χρόνο, στις 24 Σεπτεμβρίου . Μόλις το 2001  ''φανερώθηκε'' από μία πιστή, η οποία έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πρόσεξε  την επιγραφή που υπάρχει στη δεξιά πλευρά της   . Τότε ''αποκαλύφθηκε''  το όνομά της στο σεβαστό κοινό.
.
   Πολλά τα κοινά που ενώνουν τις δύο εικόνες. Από όποια πλευρά κι αν τις μελετήσουμε ιστορική, θεολογική,καλλιτεχνική,  παρουσιάζουν τεράστια αξία.  Είναι εικόνες της θάλασσας της Προποντίδας,  εικόνες της προσφυγιάς.
.Οι δικές μας Παναγίες ,οι Παναγίες του Θερμαϊκού και όλης της Ρωμιοσύνης.

                       ΔΙΑΛΟΓΟΣ     ΞΕΡΞΗ - ΔΗΜΑΡΑΤΟΥ       (ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΕΣ)

                      Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

     Ο διάλογος του Ξερξη με το.Δημαρατο θεωρείται ενα απο τα σημαντικότερα σημεια του εργου του Ηροδότου,γιατι απο εδω φαίνονται τα χαρακτηριστικα των δύο διαφορετικών κόσμων  (ασιατικου-ελληνικού).  Οι εννοιες της ελευθερίας και της ανδρείας αντιπαραβάλλονται με τους όρους του δυνάστη και του δεσποτισμού.  Επίσης γίνεται αντιπαράθεση ανάμεσα στη διαφορά της υποχρεωτικής υπακοής στο νόμο και του εξαναγκασμού στο  δυνάστη.


  Ο Ξέρξης,γιος και διάδοχος του Πέρση βασιλιά Δαρείου,συνεχίζοντας την επεκτατική πολιτική του πατέρα του,αποφασίζει να καταλάβει την Ελλάδα και να εκδικηθεί για την ήττα στο Μαραθώνα.Τα σχέδια του είναι να ενώσει με γέφυρα τις ακτές του Ελλησπόντου ,να προελάσει στην Ευρώπη ,να παραδώσει στις φλόγες την Αθήνα και να υποδουλώσει την Πελοπόννησο.''Τότε θα κάνουμε την Περσία να συνορεύει με τον Ουρανό του Δια'',υποστηρίζει.
  Ο θειος του Αρτάβανος προσπαθεί να τον αποτρέψει από την ύβρη,τονίζοντας ότι ''το θείο είναι φθονερό'',και δεν ανέχεται την αλαζονεία και την υπερηφάνεια στους ανθρώπους .
  Αποφασισμένος ο Ξέρξης ,μετά απο ετοιμασίες 4 χρόνων,ξεκινά για τη μεγαλύτερη εκστρατεία που έγινε ποτέ. Κοντά στις εκβολές του 'Εβρου,στον Δορίσκο της Θράκης, γίνεται η καταμέτρηση του στρατού-περιπου 1.700.000 άνδρες-και η επιθεώρηση-στρατου και στόλου--απο τον αλαζονικό Ξέρξη. Δεν μπορουσε ποτέ να φανταστεί ότι σε λίγους μήνες θα έπαιρνε ταπεινωμένος το δρόμο της επιστροφής.

  Τότε κάλεσε το Δημάρατο,τον εκθρονισμένο βασιλιά της Σπάρτης που είχε καταφύγει στην αυλή του και είχε γίνει σύμβουλός του και του έκανε την εξής ερώτηση:''Δημάρατε,εσύ που είσαι Ελληνας και μάλιστα από την πιο ισχυρή στρατιωτικά πόλη,πιστευεις ότι θα τολμήσουν οι Ελληνες να μου αντισταθούν; Γιατί ακόμα και αν ενώσουν όλοι μαζί τις δυνάμεις τους,δε θα μπορεσουν να με αντιμετωπισουν,αφού δεν είναι μονοιασμένοι''. Ο Δημάρατος διστακτικά απάντησε:''Βασιλιά μου,να σου πω την αλήθεια ή λόγια που θα σου δώσουν χαρά όταν ακουσεις;'' Και ο βασιλιας τον ενθάρρυνε να πει την αλήθεια.. Ο Δημάρατος ξεθαρρεμένος απάντησε:''Βασιλιά μου,η Ελλαδα παλαιόθεν και ως τώρα, ζει συντροφιά με την Πενία,αλλά εφοδιαστηκε με την αρετή που κερδήθηκε με τη σοφία και τον κυρίαρχο νόμο.Για όλους τους Ελληνες έχω να πω επαινετικά λόγια,αλλα ειδικά για τους Σπαρτιάτες,ξέρω πολυ καλα ότι δεν υπαρχει περίπτωση ποέ να δεχτούν τις προτάσεις σου που αποσκοπούν στην υποδόυλωση της Ελλάδας''.
 Ο Ξερξης, ακούγοντας αυτά γέλασε και είπε:''Τι λόγια είναι αυτά που λές,Δημάρατε;  Αναλογούμε πάνω από 1000 στον καθένα τους''.

Σπαρτιάτης πολεμιστής: το Λ στην ασπίδα σημαινει Λακεδαιμόνιος.Με το κόκκινο χρώμα του χιτώνα δεν έβλεπαν οι εχθροί το αίμα σε περίπτωση τραυματισμού.

 Τότε ο Δημάρατος αποκρίθηκε:''Βασιλιά μου,.ηξερα απο την αρχή,ότι με τη γλώσσα της αλήθειας δε θα σε ευχαριστούσα.Εσύ όμως με ανάγκασες να σου εκθέσω την σπαρτιατική πραγματικότητα. Πολεμώντας ένας προς ενα οι Λακεδαιμόνιοι δεν είναι κατώτεροι απο οποιονδήποτε πολεμιστή,πολεμώντας όμως όλοι μαζί είναι οι πιο αντρειωμένοι του κόσμου. Γιατί είναι βέβαια ελεύθεροι,όμως η ελευθερία τους δεν είναι απόλυτη. Πανω τους στέκεται δυνάστης ο νόμος ,που τον τρέμουν όλοι,πολυ περισσότερο απο ότι οι δικοί σου εσένα.Ο νόμος αυτός τους δίνει πάντα την ίδια προσταγή:τους απαγορεύει να υποχωρούν στη μάχη μπροστά σε πλήθος,όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό και επιβάλλει να μένουν στις γραμμες τους ,ζητώντας ή τη νίκη ή το θάνατο(ή ταν ή επί τας).''
  Ο Ξέρξης έβαλε τα γέλια ,αγνοώντας ότι περιγελούσε τη μοίρα του.!!

                6η Απριλίου  : η ημερομηνία με βαριές απώλειες για τον ελληνισμό

Πολλές ατυχείς συγκυρίες  για τον ελληνισμό συνέβησαν την 6η Απριλίου.

6 Απριλίου 1326 :Πολιορκία της Προύσας από τους Οθωμανούς

   

Επί Ανδρόνικου Β’, στις 6 Απριλίου του 1326, η ιστορική πόλη της Βιθυνίας έπεσε στα χέρια του γιου του Οσμάν, του Ορχάν, ο οποίος την κατέστησε πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους. Οι φήμες έλεγαν ότι η μάνα του Ορχάν ήταν χριστιανή και έχτισε κοντά στην Προύσα ένα μοναστήρι, που το ονόμασαν Ορχάνιε. Στο μοναστήρι αυτό υπήρχε ένα τεράστιο καμπαναριό και, όταν χτυπούσε κάθε Παρασκευή, ερχόταν εδώ ο Ορχάν, για προσευχηθεί.

Όταν κατακτήθηκε η Κωνσταντινούπολη, η Προύσα έπαψε να είναι η πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους, διατήρησε όμως τον ιερό της χαρακτήρα, εξαιτίας των μεγαλοπρεπών τεμένων και μαυσωλείων πολλών ηγεμόνων και μαχητών.

  6 Απριλιου  1453:  Ξεκινά η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης

Στις 6 Απριλίου του 1453, ανήμερα Πάσχα εκείνης της χρονιάς, άρχισε η κοσμογονική πολιορκία της βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους του σουλτάνου Μωάμεθ Β'.Η τελική άλωση της βασιλεύουσας Πόλης έμελλε να αλλάξει για πάντα την παγκόσμια Ιστορία από τότε μέχρι σήμερα. Το κέντρο βάρος της ανθρωπότητας θα μεταφερθεί μόνιμα πλέον από την Ανατολή στη Δύση.

6 Απριλίου 1914 :Το μαυρο Πάσχα των Ελλήνων της Θράκης




H 6η Aπριλίου του 1914 ήταν η ημέρα που οι Nεότουρκοι επέλεξαν για να εκδιώξουν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας Aρκαδιουπόλεως και της Bιζύης, αλλά και άλλων θρακικών περιοχών. Ήταν Kυριακή του Πάσχα, αυτού που στη μνήμη των Θρακιωτών έμεινε ως «το Mαύρο Πάσχα»
. H 6η Aπριλίου σηματοδότησε την απαρχή των συστηματικών διώξεων σε βάρος του Θρακικού Eλληνισμού από τους Tούρκους .Η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεοτούρκων ήταν αποτέλεσμα ενός σατανικά οργανωμένου και μεθοδικά μελετημένου σχεδίου, όπως προκύπτει από τα τουρκικά αρχεία: Με βίαια μέσα, με εμπορικό αποκλεισμό, με βαριά φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, τρομοκρατικές και δολοφονικές επιθέσεις, υποχρεωτικής στράτευσης, ατιμώσεις, ομαδικές σφαγές, εκτοπισμούς καταναγκαστική εργασία (τάγματα εργασίας) εξανάγκασαν τους Θρακιώτες να εγκαταλείψουν την Αν. Θράκη. Έτσι την περίοδο 1913 – 1917, 232.000 Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές εστίες και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού.

   Άλλοι 96.000 οδηγήθηκαν στην Μ. Ασία σε καταναγκαστικά έργα. Χωριά ολόκληρα μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Θράκης για να εγκαταστήσουν σ’ αυτά οι Νεότουρκοι πρόσφυγες Μωαμεθανούς από τη Βοσνία.
   Από τους 96.000 εκτοπισθέντες στη Μικρασία επέστρεψαν στις εστίες τους, ζωντανά φαντάσματα, με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου μόνο 50.000. Οι 46.000 Ανατολικοθρακιώτες πέθαναν στη Μ. Ασία από τις αγγαρείες, τις ασθένειες, τον υποσιτισμό και τις κακουχίες. Αν λάβουμε υπόψη ότι η Αν. Θράκη το 1910 αριθμούσε 360.000 – 370.000 Έλληνες, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι στην περιοχή της Αν. Θράκης παρέμειναν μέσα στην ερημωμένη – ερειπωμένη Ελληνική γη μόνο 30.000 – 40.000 Έλληνες, οι περισσότεροι γέροι, ανήμποροι και απροστάτευτοι. Κορύφωση των διωγμών σε βάρος του Ελληνικού στοιχείου υπήρξε το Μαύρο Πάσχα του 1914 (6η Απριλίου).

Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο (μοναδικός προστάτης του Ελληνισμού), να κλείσει τα σχολεία και τις εκκλησίες, να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμώ και να υψώσει φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.

Λεπτομέρειες για τη Γενοκτονία αυτή του Θρακικού Ελληνισμού μας δίνουν οι εκθέσεις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο των κατά τόπους Μητροπολιτών, καθώς και το βιβλίο με τίτλο: «Μαύρη βίβλος» που εξέδωσε το Πατριαρχείο το 1919.

Τις απαρχές βέβαια των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε στο χώρο της Βορ. Θράκης (Ανατ. Ρωμυλίας) το 1906. Τότε που οι Βούλγαροι με την εθνικιστική τους μανία οργάνωσαν τις σφαγές και τις διώξεις στην Αγχίαλο και σε άλλες πόλεις σε βάρος του ελληνικού στοιχείου που εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες να καταφύγουν στην τουρκοκρατούμενη Ανατολική και Δυτική Θράκη και οι περισσότεροι στην ελεύθερη Ελλάδα.

6 Απριλιου 1941 :Εισβολή Γερμανών στην Ελλάδα

Μετά τό έπος των Ελλήνων στρατιωτών απέναντι τις στρατιωτικές δυνάμεις τις φασιστικής Ιταλίας και την πλήρη εξόντωση της ιταλικής απειλής, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με έναν ακόμα μεγαλύτερο και πιο καταστροφικό εχθρό, τη ναζιστική γερμανική πολεμική μηχανή.

Σαν σήμερα, στις 6 Απριλίου του 1941, οι Γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις θα ξεκινήσουν  την επίθεσή τους κατά των ηρωϊκών ελληνικών δυνάμεων, που θα έμενε στην ιστορία και θα γινόταν αντικείμενο θαυμασμού από εχθρούς και συμμάχους  Ο Κορυζής είπε το δεύτερο ΟΧΙ, αυτή τη φορά στην ιταμή ναζιστική πρόκληση.  Η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας αποτελεί συνέχεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, που ξεκίνησε την 28η Οκτωβρίου 1940 με την ιταλική επίθεση στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Η γερμανική επίθεση είχε την κωδική ονομασία Μαρίτα . Στόχος του γερμανού δικτάτορα ήταν η βοήθεια προς τον σύμμαχό του Μουσολίνι που ήταν στριμωγμένος από τους Έλληνες στην Αλβανία και η εξασφάλιση των νώτων του ενόψει της επικείμενης επίθεσής του στη Ρωσία (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα). 

Το σχέδιο Μαρίτα δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα, αλλά και τη Γιουγκοσλαβία, τις μόνες χώρες των Βαλκανίων, μαζί με την Τουρκία, που δεν είχαν συμμαχήσει με τον Άξονα.
Η χώρα μας παρέταξε 70.000 άνδρες στα οχυρά των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, με επικεφαλής τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Μπακόπουλο, καθώς ο κύριος όγκος του ελληνικού στρατού μαχόταν τους Ιταλούς στην Αλβανία. Ταυτόχρονα, γερμανικά αεροσκάφη βομβάρδισαν τον Πειραιά και τις ακτές έως τον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, προκαλώντας ανθρώπινα θύματα και τεράστιες ζημιές.

Η λεγόμενη Γραμμή Μεταξά είναι ένα φιλόδοξο οχυρωματικό έργο, στα πρότυπα της Γραμμής Μαζινό, που είχε κατασκευαστεί με πρωτοβουλία του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, ως ασπίδα αποτροπής του βουλγαρικού κινδύνου. 

Μεγάλο θαυμασμό και έκπληξη είχαν προκάλεσε στους Γερμανούς επιδρομείς οι κρυφές έξοδοι, χωρίς όμοιες σε άλλη οχύρωση, το σχετικά χαμηλό κόστος και το μικρό διάστημα κατασκευής. Οι υπερασπιστές των Οχυρών (Νυμφαία, Εχίνος, Λίσε, Ιστίμπεη, Περιθώρι, Ρούπελ, .) αμύνθηκαν σθεναρά για τρεις ημέρες στις αλλεπάλληλες επιθέσεις των υπέρτερων γερμανικών δυνάμεων. 

    Κάμφθηκαν μόνο όταν οι τεθωρακισμένες γερμανικές μεραρχίες, μετά την αστραπιαία κατάρρευση του νότιου Γιουγκοσλαβικού μετώπου, εισέδυσαν στα Σκόπια, (εφόσον οι βορειοι γείτονές μας γρήγορα παραδόθηκαν)  και από την κοιλάδα του Αξιού πέρασαν τα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα στις 8 Απριλίου, . 
Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν  στη Θεσσαλονίκη και την  κατέλαβαν .

Οι υπερασπιστές της Γραμμής Μεταξά, περικυκλωμένοι πλέον, έλαβαν εντολή από τον αρχιστράτηγο Παπάγο να συνθηκολογήσουν (9 Απριλίου).  Τον ηρωισμό τους αναγνώρισαν ακόμη και οι αντίπαλοί τους, με εκδηλώσεις θαυμασμού και τιμητικά αγήματα για τους αιχμάλωτους έλληνες μαχητές.